Miras yürüyüşü Hindistan’ın şehirlerinde yeni bir amaç kazanıyor. Artık bir binanın önünde durup onun hakkında her şeyi duymak meselesi değil; ya da birisi bir zamanlar nasıl göründüğünün resmini çizerken bir sokakta yürürken.

Kolkata’dan 42 yaşındaki Sibendu Das, “Zaten bilgiyle donanmış bir kitle, Google’da aranamayacak bir deneyim istiyor” diyor. Bu nedenle, bugün öne çıkmak isteyen rehberler, kendi nişleri içinde bir niş seçiyor ve bu niş içinde mükemmelleşmeyi hedefliyor. Örneğin Das, “yemek yürüyüşleri” yapmıyor. 2022’den beri, insanları kuzey Kolkata’da mishti (tatlılar) mirasına odaklanan tek bir yolda yönlendiriyor.

Ziyaretçiler bu civardaki en eski dükkânlardan bazılarını geziyor, ürünlerini örnek alıyor. Ancak Das, yıllarını bu işletmeleri araştırmak ve yazmak için harcayan bir yemek yazarı ve araştırmacıdır (o zamanın bir kısmı The Telegraph’ta uzun metrajlı yazar olarak). Böylece onları arka odalara ve mutfaklara da götürebilir, burada tatlıcı sahipleri ve yöneticileri daha nadir ikramlardan bazılarını yapmanın zorluklarından veya yükselen şeker fiyatlarının yol açtığı yeni savaşlardan bahseder.

Das, “Üstünsüz bir internet araması, bir meraklıya Kalküta’daki en eski şekerci dükkanlarından biri olan Makhanlal Das & Sons hakkında bilgi verebilir” diyor. “Ama yalnızca (şu anki sahibi) Shibnath Das size İngiliz Doğu Hindistan Şirketi’nin birkaç metre ötede bir ahırı olduğunu söyleyebilir ve bunun işi nasıl etkilediğini açıklayabilir.”

Benzer şekilde, Mumbai’de, 39 yaşındaki belgesel film yapımcısı Akanksha Gupta, şehrin su kaynağının etrafında inşa edilmiş tek bir yürüyüş yapıyor ve su kaynağının kolonyal köklerinden şimdi ev musluklarına inmesine kadar izini sürüyor.

Miras yürüyüşlerinin son on yılda giderek daha popüler hale geldiği ana metropollerde, hiper yerel tarihler ve alt kültürler odaklanıyor, topluluk üyeleri perspektif katmak için bağlanıyor ve geçmişin hikayeleri çağdaş evrim tartışmalarına genişletiliyor. değişen arazi kullanımı, şehir planlaması, altyapı geliştirme, yeniden imar ve göç gibi konulara değiniyor.

Dikkate değer bir örnekte, miras rehberi ve sanat eğitimcisi 38 yaşındaki Alisha Sadikot, Mumbai’deki Marine Drive’da yürüyüşünü bitiriyor ve burada katılımcıları geri adım atmaya ve uzamı tek bir tanıdık tarama olarak değil, farklı bölümler olarak görmeye davet ediyor.

Dikkatlerini ilk olarak Neriman Burnu’na çeker. En çok neye benziyor? Manhattan’ın erken silüeti. Neden? Çünkü 1970’lerde bir zamanların ikonik ofis bölgesi inşa edilirken, New York’un gökdelen inşaatçıları küresel mimarlık dünyasının rock yıldızlarıydı. Mumbai’nin planlamacıları, benzer etkileyici, pürüzlü yükseklikte bir silüet istedi.

Germenin geri kalanı tamamen farklı bir döneme ait: 1920’ler ve 30’lara kadar izlenebilir yeni dalga, betonla çalışan, kavisli hatlar Art Deco tarzında tasarlanmış orta sınıf konutları.

servis yolu

Sadıkot, “Neden ben?” diye sormakla başlar. “Günümüzde rehberler, seslerini farklı kılmak için derin bir kişisel bağlantı, yaşanmış bir deneyim veya bakış açısı gerektiğini fark ediyorlar.”

33 yaşındaki Yunus Lasania, 2015’ten beri önde gelen gazetelerde Haydarabad mirası hakkında muhabirlik yapıyor. Yürüttüğü miras yürüyüşlerini bilgilendiren ve zenginleştiren bir arşiv resimleri, haritalar ve veriler koleksiyonu oluşturdu. İster 200 yıldan daha eski olan Paigah Mezarlarında, ister İngiliz döneminden kalma Abids kiliselerinde olsun, sık sık yaşlı vatandaşları mahallede yaşadıkları deneyimler hakkında konuşmaya davet ediyor. Nasıl değişti, şimdi nasıl değişiyor?

Bir kıdemli, sanatçı MF Husain’in Secunderabad’da belirli bir kafede nasıl sık sık oturup resim yaptığını anlattı. Kimse onu rahatsız etmedi; huzurluydu. Lasania gülerek, “Sonra bir gün, görünüşe göre aktör Madhuri Dixit’i kafeye getirdi ve büyük bir trafik sıkışıklığına neden oldu,” diye ekliyor.

Seyahat deneyimleri platformu No Footprints, genellikle alan uzmanları ve araştırmacıların yardımıyla bu bilinmeyen geçmişleri ortaya çıkarma konusunda uzmanlaşmıştır. Örneğin, kriket yazarı ve Hindistan’da Kriket Kontrol Kurulu’nun (BCCI) eski medya ilişkileri yöneticisi Devendra Prabhudesai, örneğin, 47 yaşında, Sachin Tendulkar, Sunil Gavaskar ve Bambaiyya spor argosu hakkında anekdotlar paylaşarak Mumbai hizmetçileri aracılığıyla bir No Footprints izine ev sahipliği yapıyor.

Goa’da, benzer bir şirket olan Soul Travelling, katılımcıları Curdi köyüne götürecek bir parkur hazırlıyor. 1986 yılında Salaulim barajının suları altında kalan köy, kurak aylarda Nisan ve Haziran ayları arasında yeniden su yüzüne çıkıyor. Çoğu insanın bilmediği şey, köyün de bu zamanda, hala ayakta duran eski bir tapınağın etrafında düzenlenen bir mela ile canlandığıdır.

Bombay’ın Worli koliwada’sındaki (veya balıkçı köyündeki) No Footprints parkurlarında, nesiller boyu denizden geçimini sağlayan balıkçılar, topluluğun açgözlü inşaatçılar ve yeniden yapılanma ile mücadelesinden bahsediyor. Ayrıca kıyıya yakın yerlere bırakılan kanalizasyonun etkisinden de bahsediyorlar ve ayaklarının dibindeki dev çıkışları gösteriyorlar; ve yaklaşan Sahil Yolu’nun nasıl oylarını hiç almadığını.

Böyle bir yürüyüşün sonunda bir şehir yeni şekillerde canlanır. Nerede olunursa olunsun, yönlendirilmesi gereken yeni bilgiler ve uyumlaştırılması gereken gri tonlar vardır ve potansiyel olarak vatandaşların yeni gelişmeleri, siyasi vaatleri, kampanyaları nasıl gördüklerine katkıda bulunur.

1990’lardan beri yürüyüşlere öncülük eden Delhi merkezli tarihçi ve yazar Swapna Liddle’ın dediği gibi: “Her şeyden önce miras, tarihin günümüz yaşamıyla nasıl bağlantı kurduğudur.”