Kuzey Hindistan ovalarına kavurucu bir sıcak battaniyesi çökerken, tepelere büyük yaz göçünün zamanı geldi. Bugün, tepe istasyonları (en azından popüler olanlar), geleneksel cazibelerinden çok trafik sıkışıklığı ve yönetilemez kalabalıklarıyla biliniyor. Ancak bir zamanlar Mall’da gezinmenin, fısıldayan deodar ağaçlarının arasında yürümenin, serin havanın ve canlandırıcı bir esintinin tadını çıkarmanın katıksız zevklerini sundukları zamanlar vardı.
Egzotik denizaşırı tatillerin norm olmadığı bir zamanda, tepe istasyonu tatilleri aynı zamanda romantizm, heyecan ve kişinin normal, sıradan yaşamının dışındaki deneyimler vaat ediyordu. 1950’lerin ve 60’ların Hintli yazarları bu olasılığı değerlendirdi ve Mussoorie, Ranikhet, Shimla, Nainital ve benzeri diğer sığınaklarda geçen büyüleyici hikayeler yazdı.
Sadece birkaç tanesini seçmek kolay değil, ancak iki hikaye ile devam edeceğim, her ikisi de kadınlara ait: biri çok tanınmış Usha Priyamvada, şimdi 92, yedi romanı ve 40’tan fazla kısa hikayesi var; diğeri, Hintçe konuşan okuyucuların bile aşina olmayabileceği daha az tanınan bir yazar, yetenekli Zahra Rai (1917-1993; bu arada, Premchand’ın oğlu Sripat Rai’nin karısı).
Priyamvada’nın hikayesi Poorti 1958’de ve Rai’nin Lamhe’si 1961’de yazıldı. Tepelerde kısacık bir karşılaşmanın hayatları boyunca besleyecekleri bir anıya dönüştüğü çok farklı iki bekar genç kadının özlemlerini anlatıyorlar; zor, ıssız zamanlarda onlara yardımcı olacak bir hatıra.
Poorti (Hindi for Fulfilment), kayıtsız ailesinden kendi başına yaşamak için ayrılan Tara adlı yalnız bir üniversite öğretmeninin hikayesidir. Kendi kendine mutlu olduğunu söylüyor; işini seviyor, bağımsız. Ama hayatında bir boşluk var. Tara, bir grup kadın öğretmen ve kız öğrenciyle Mussoorie’ye gider ve herkes gittikten sonra birkaç gün tek başına kalır. Nalin komşu bir kulübededir ve kızlar ve öğretmenler arasında büyük ilgi görmektedir.
Tara yalnız kaldığında Camel’s Back Road’da uzun yürüyüşlere çıkar ve alacakaranlık akşamlarında Dehradun’un ışıklarını izler. Yağmurlu akşamlarda kulübelerinin dışında veya birlikte çay içtikleri Mall Road restoranında ara sıra Nalin’e rastlar. Birbirlerini biraz daha iyi tanırlar ve onun evli olduğunu keşfeder. Ancak bu, aralarındaki heyecanın bir sevişme gecesiyle sonuçlanmasını engellemez. Tara üniversitedeki küçük odasına ve sakin hayatına geri döner ama artık kendisini yalnız olarak düşünmez.
Lamhe’nin (Anlar) kahramanı çekingen Tara’dan daha farklı olamazdı. Genç ve güzel, erkekler üzerindeki etkisinin çok farkında. Bavulunu taşıyan iri yapılı, yapılı bir delikanlı olsa bile, kendisi de yakışıklı erkeklere hayranlık duymaktan çekinmiyor. Ranikhet’te tatilde, yalnız, MA sınavlarından (İngiliz edebiyatı alanında) sonra gevşiyor. Annesi bu fikre karşı çıktı ama tek başına olması gerektiğini anlayan abba tarafından desteklendi.
Ne – kimi – arıyor? Bu aşk mı? Bilmiyor. Kendi başına olma hissinden zevk alarak, karla kaplı zirvelere bakan bir otel odasına yerleşir. Makyaj ve yeşil ipek bir sari yapmak için zaman harcıyor. Kahvaltıda, kazanan bir gülümsemeyle yakışıklı, genç bir İranlı erkeği fark eder. Birkaç gün içinde birbirlerine gülümsüyorlar (elinden geldiğince tatlı gülümsemeye ekstra özen gösteriyor) ve kısa süre sonra bir tanıdık buluyor. Onu otel odasına kahve içmeye davet ediyor ve hafifçe flört ediyorlar. Düzenli olarak buluşmaya başlarlar ve ıssız bir dağ yolunda yürürken onu kollarına alır ve öper. Bu onun ilk öpücüğü, kalbinin bir köşesinde kalacak hassas, değerli bir an.
Bunlar tepelerdeki aşk hikayeleri ama puslu kasvet ve loş yollar aynı zamanda kayıp ve yalnızlık hikayeleri için unutulmaz bir zemin oluşturuyor. Mohan Rakesh (1925-1972), Doraha (Kavşak) ve Bayan Pal gibi unutulmaz görüntülerle dolu bir dizi melankolik hikaye yazdı. Doraha’nın kahramanı Kesari, akşam geç saatlerde bir dağ yolunda bir pardesüye sarılmış, sigara içerek yürür; Bayan Pal, Kullu’da bir kulübede tek başına yaşıyor ve Delhi’deki bir bürodaki boğucu hayatından umutsuzca kaçmaya çalışıyor.
Rakesh’in 1968 tarihli romanı Na Aanewala Kal, baş kahraman Manoj’un karısı ve yapamayacağı bir işi (Hindi ustası olarak) ile istemediği bir hayata hapsolduğu tepelerdeki bir okulda geçiyor. ayı. Kendisi de hevesli bir gezgin olan Rakesh, Shimla’nın Bishop Cotton Okulunda iki yıl öğretmenlik yaptı.
Bu yazarların bugün dolambaçlı, engebeli şeritlerde karşılaşacakları çok farklı bir dünya.
